ਦਿਲ ਵਿਚ ਬਲਦੇ ਭਾਂਬੜ ਦਾ ਸੇਕ ਕਦੇ ਵੀ,
ਚਿਹਰੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ
ਮਨ ਦੀ ਪੀੜ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਦੇ
ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਛਾਂਵੇਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਣ ਦਿੱਤੀ
ਪਰ ਦਿਲ ਵਿਚ ਦੱਬੀ ਪੀੜ ਦੇ ਹਾਉਕੇ ਗਿਣਦਾ
ਬਿਤਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ!
ਤੈਨੂੰ ਸਿਰੋਪੇ ਵਾਂਗ ਗਲ਼ ਪਾਇਆ ਸੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ
ਪਰ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ?
ਕਿ ਸਿਰੋਪੇ ਤੋਂ ਸੱਪ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲਵੇਂਗੀ??
ਹੁਣ ਦੇਖਿਆ ਨਾ ਕਰ ਮੇਰੀ ਮੁਸਕੁਰਾਹਟ ਵੱਲ
ਮੇਰੀ ਅੰਤਰ-ਆਤਮਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਦੇ ਅੰਕੜੇ ਗਿਣਿਆਂ ਕਰ!
ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਕਦੇ
ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਆ ਚੰਦਰੀਏ
ਹਾਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਥਾਂ-ਥਾਂ, ਤੇਰੀ ਜਿੱਤ ਲਈ
ਤੈਨੂੰ ਉਚਾ ਦੇਖਣ ਲਈ, ਆਪ ਬੌਣਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ!
ਹੁਣ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ
ਹਾਉਕੇ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ਼ੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹਾਉਕੇ ਨੂੰ
ਕਿਉਂ ਡਿੱਗਿਆ ਮੈਂ ਮੂਧੇ ਮੂੰਹ ਓਸ ਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗ ਕੇ?
ਕਿਉਂਕਿ ਉਡਾਰੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਅੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ਉਡ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੀ!
ਕਦੇ ਹਾਰ ਬਣ ਕੇ ਸ਼ਾਨ ਬਣਦੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਗਲ਼ ਦੀ
ਪਰ ਡੁੱਬ ਜਾਣੀਏਂ,
ਅੱਜ ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ 'ਹਾਰ' ਬਣ ਤੁਰ ਗਈ!

***