ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਹੋਂਠ ਵਿਹਲੇ ਨਹੀਂ,
ਤੇਰੇ ਹੋਂਠਾਂ 'ਤੇ ਧਰਨ ਲਈ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਹ ਗਿਣਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਘੱਟ ਆਮਦਨ, ਅਤੇ
ਵੱਧ ਖਰਚੇ ਦਾ ਹਿਸਾਬ...!
ਹੁਣ ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਹਲੀਆਂ ਨਹੀਂ,

ਤੈਨੂੰ ਘੁੱਟ, ਗਲਵਕੜੀ ਵਿਚ ਲੈਣ ਲਈ..!
ਕਿਉਂਕਿ
ਇਹਨਾਂ ਬਾਹਵਾਂ ਨਾਲ਼ ਮੈਂ ਆਪਣੇ
ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ਠੱਲ੍ਹ ਰੱਖੀ ਹੈ..।
ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿਹਲੇ ਨਹੀਂ,
ਤੇਰਾ ਕੋਮਲ ਮੁੱਖ ਪਰਸਣ ਲਈ,
ਕਿਉਂਕਿ
ਇਹਨਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ਼
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕੱਜੀ ਹੋਈ ਹੈ..!
ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼,
ਇਕ ਦਿਲ ਹੀ ਵਿਹਲਾ ਹੈ,
ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ?
ਉੱਲੂ ਉਜਾੜੇ ਤੋਂ ਤਾਂ,
ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ..!
ਹੁਣ ਸਿਰਫ਼ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ,
ਤੱਕ ਸਕਦਾ ਹਾਂ,
ਕੁੱਤੇ ਵਾਂਗ ਪੂਛ ਹਿਲਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ,
ਬਰਾਛਾਂ 'ਤੇ ਜੀਭ ਫੇਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ,
ਪਰ ਤੇਰੇ ਮਗਰ,
ਭੱਜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ..!
ਕਿਉਂਕਿ
ਮੇਰੇ ਗਲ਼ ਵਿਚ ਹੁਣ,
ਮੇਰੀ ਅੜਬ ਪਤਨੀ ਦਾ ਪਟਾ ਹੈ..!
ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਦੇ ਕੀਤਾ ਮੈਂ,
ਆਪਣੇ ਸੱਚੇ-ਸੁੱਚੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ,
ਤਾਂ ਉਠ ਖੜ੍ਹਿਆ,
ਬਾਪੂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿਚ
'ਖ਼ਾਨਦਾਨੀ' ਸੂਲ਼ ਦਾ ਦਰਦ!
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਚਾਹਿਆ,
ਸੁਪਨੇ ਸਿਰਜੇ,
'ਮੇਰ' ਕੀਤੀ,
ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਡੋਲੀ ਉਪਰੋਂ
ਵਾਰ ਕੇ ਸੁੱਟੇ ਜਾਂਦੇ ਸਿੱਕੇ,
ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਉੱਪਰ ਬੰਬਾਂ ਵਾਂਗ ਡਿੱਗੇ..!
ਅਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਜੂਹ ਤੋੜ,
ਕਿਸੇ ਪਰਾਈ ਹਿੱਕ ਦਾ,
ਤਗ਼ਮਾ ਬਣ ਗਈ..!
ਮੈਂ ਚੀਕਿਆ, ਕਰਾਹਿਆ,
ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਇਕ ਨਾ ਸੁਣੀਂ..!
...ਕਦੇ ਕਦੇ ਸੇਕਦਾ ਹਾਂ ਹੱਥ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਧੂਣੀਂ 'ਤੇ,
ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਮਿਲ਼ਦੇ ਸਾਂ ਆਪਾਂ ਚੋਰੀ ਛੁੱਪੇ,
ਮਹਿਕ ਵਾਂਗ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋਏ ਰਹਿੰਦੇ ਸਾਂ,
ਸਾਰੀ-ਸਾਰੀ ਰਾਤ..!
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮੋਢੇ ਲੱਗ,
ਮਸਤ ਲਗਨ ਵਿਚ ਹਾਨਣੇਂ,
ਵਸਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਸੀ..!
ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਦਾ
ਕਿ ਰਾਤ ਕਦ ਬੀਤ ਜਾਂਦੀ..?
ਕੁੱਕੜ ਦੀ ਬਾਂਗ ਨਾਲ਼
ਦਿਲ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਧਰ, ਵਿਛੜਦੇ ਸਾਂ ਆਪਾਂ,
ਅਗਲੀ ਰਾਤ ਮਿਲਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਲੈ,
ਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੀਤਦਾ ਸੀ,
ਕਿਸੇ ਯੁੱਗ ਵਾਂਗ,
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ..!
ਅਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਫਿਰ ਮਿਲਣ 'ਤੇ,
ਗਲਵਕੜੀ ਪਾਉਂਦੇ ਸਾਂ ਹਾਬੜਿਆਂ ਵਾਂਗ,
ਤੇਰੀ ਛਾਤੀ ਦਾ ਨਿੱਘ,
ਵੈਰਨੇ ਮੇਰੇ ਜੁੱਗਾਂ ਜੁਗਾਂਤਰਾਂ ਦੇ,
ਦੁੱਖ ਤੋੜ ਦਿੰਦਾ ਸੀ...!
ਤੇ ਆਪਣਾ ਰੱਬੀ ਮਿਲਾਪ,
ਮਿਟਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਪਿਆਸ
ਅਤੇ ਧੁਰ ਅੰਤਰ ਆਤਮਾ ਤੱਕ,
ਤ੍ਰਿਪਤ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ..!
ਇਹ ਪੁੰਨ ਸੀ ਜਾਂ ਪਾਪ?
ਇਹ ਕਲਪਣ ਬਾਰੇ,
ਤਾਂ ਕਮਲ਼ੀਏ ਆਪਾਂ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ..!
ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ..?
ਜਿਹੜੀ ਛਾਤੀ 'ਤੇ ਸਾਰੀ-ਸਾਰੀ ਰਾਤ
ਪਈ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਸਿਰ ਧਰੀ,
ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਉਸ ਫ਼ੌਲਾਦੀ ਛਾਤੀ ਵਿਚ
ਸਧਰਾਂ ਭਰੇ ਅਰਮਾਨ ਨਹੀਂ ਧੜਕਦੇ,
ਸਿਰਫ਼ ਗਿਣਤੀ ਦੇ ਸਾਹ ਹੀ ਖੜਕਦੇ ਨੇ..!
ਹੁਣ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ,
ਬਗੈਰ ਨਾਲ਼ੇ ਦੇ ਪਾਈ ਨਿੱਕਰ ਵਰਗੀ
ਆਪਣੀ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਕੀ ਪਿਐ ਅਜਿਹੀ ਬੇਰੰਗ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਵਿਚ..?
ਜੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਮਿਲੇਂ,
ਤਾਂ ਕੋਲ਼ ਦੀ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਵੀਂ,
ਕਿਉਂਕਿ
ਬੇਕਿਰਕ ਦੁਨੀਆਂ,
ਮੁਹੱਬਤ ਅਤੇ ਬਿਰਹਾ ਦੇ
ਅਰਥ ਤੇ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ,
ਤੇ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ,
ਪਰਬਤ ਜਿੱਡੀ ਆਸ ਦੀ ਦਾਸਤਾਨ,
ਜਿਸ ਆਸਰੇ ਤੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ,
ਸੁਪਨੇ ਸਜਾਈ ਬੈਠੀ ਹੈਂ..!
ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੰਗਦੀ ਹੈ,
ਤੇਰੀ ਭੋਲ਼ੀ ਮੂਰਤ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਉੱਤਰ ਮੈਥੋਂ..!
ਮੁੱਖ 'ਤੇ ਹੱਥ ਧਰੀ ਬੈਠੀ,
ਤੂੰ ਉਸੀ ਲੰਬੇਰੇ ਪੈਂਡਿਆਂ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿਚ..!
ਤੇਰੀਆਂ ਹੁਸੀਨ ਅੱਖੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਪਲ,
ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਜਿਉਣ ਦਾ ਵਰ,
ਜਾਂ ਫਿਰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ..?
ਖ਼ੈਰ...! ਤੂੰ,
ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਹੀ ਕੋਲ਼ ਦੀ ਲੰਘ ਜਾਵੀਂ,
ਕਿਉਂਕਿ
ਮੈਥੋਂ ਜਰੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣੀ,
ਤੇਰੇ 'ਤੇ ਮੰਡਰਾਉਂਦੀ,
ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਵੱਢਖਾਣੀਂ ਸੋਚ
ਅਤੇ ਦੋ ਮੂੰਹੀਂ ਕਟਾਰ ਨਜ਼ਰ..!
ਪਰ...!
ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਤੈਨੂੰ ਵਿਹਲ ਮਿਲੇ,
ਅੱਲ੍ਹੜ ਉਮਰ ਦੇ ਸਿ਼ਕਵਿਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ,
ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਜ਼ਰੂਰ ਦੱਸੀਂ..!
ਅਲਵਿਦਾ...!